De zin als redevoering van mijn pen.

Alleen wanneer ik onderweg ben zonder computer schrijf ik nog met een pen. Het zijn dan de woorden die onder mijn handen ontstaan. De een na de ander volgt zich op en geeft een werkelijkheid weer van dat moment. Vertwijfeling, geluk of elke andere vraag die in mij opkomt, beschrijving van wat er te zien is.

Op dit moment is het een steeds donker wordende lucht. Uitzicht over bergen en kerstsfeerverlichting wat wordt aan gestoken. Twee kleine hondjes maken op de straat een immens kabaal. Het geeft roering aan dit rustige dorpje. Nee, ik ben niet in het bos waar ik vaak verblijf, maar op een eiland zonder veel bomen. Lanzarote is het moment van nu.

Met een wind die constant waait, met onbekende wegen, onbekende ontdekkingen, bekende taal. Mijn Spaans geniet hier, het is mooi en raar om een vreemde en toch zo vertrouwde taal te kunnen gebruiken.

Het zijn pik zwarte steentjes die op de velden liggen zodat in een onderlaag de gewassen voldoende gevoed zijn met vocht. Het zijn de rechte wegen waar veel huurauto’s rijden om het eiland te ontdekken. Het zijn de vierkanten weinig expressie vertonende witte huizen die tezamen het juist karakteristiek maken. Het is de wind, de leegte, de vlaktes, de heuvels, vulkanen, de kracht van dit vurige landschap die de schoonheid geeft op onverwachte momenten. Nu dus met een steeds donker wordende nachtlucht.

De zin als redevoering van mijn pen. Elk van bovenstaande zinnen geeft de zin van deze dag door. Samen met vriend Iwy “zijn” eiland ontdekken. Elkaar zien, voelen, momenten delen, en loslaten door zelf een eindje verder op pad te gaan. De gang over het land, het eten wat we eten, de beslissingen die we maken. De zinnen zijn mijn ervaringen en impressies, het vangt de zin in beschrijvingen om door te geven.

Vragen als: Doe ik nog wat ik zelf zou willen doen? Brengt de flow van de dag ons naar de plekken die voedend zijn? Is de ontspanning die ik tegenkom een werkelijkheid of moet ik er naar zoeken? De vragen ontstaan onder mijn vingers zonder gedachten of uitgewerkte beeldplaten. Het zijn de vragen die ergens in mij leven, die ruimte krijgen om gesteld te worden. Antwoorden is overbodig bij het stellen is het al duidelijk. De reflectie van de dag geeft zicht op wat is en mijn lichaam spreekt boekdelen in onvatbare zinnen. De zin komt boven als mijn pen gaat schrijven.

Ik weet het vaak niet, de dag, momenten gaan soms zo snel, keuzes overvallen mij. Er treed dan verwarring op in mijn systeem. Wat kan ik dan gemakkelijk meevaren met de energie van het moment, maar niet met de energie die op dat moment in mij is. De reflectie na de dag brengt de zin en keuzes naar voren. Het beschrijven van de zinnen geeft een wereld aan die soms onzichtbaar blijft, die dan licht krijgt om te bekijken. Van alle kanten om in een volgende situatie sterk te luisteren naar wat er allemaal nog meer is.

Vandaag was wat luisteren betreft een goede dag. Een van ontspanning en verbinding met mijzelf en de anderen. Een mooie dag om op terug te kijken. Van het ontspannende rennen in de ochtend, picknick aankopen doen, het liggen in de zanderige duinen, meerijden met vriendelijke chauffeurs. De wind, de golven, het aankomen in deze vreemde wereld, zo rustig en toch zo ruig. De rust en avontuur, beide aanwezig in goede zin.