Belangrijk bezoek! Een ontmoeting tussen overgrootmoeder Jeanne en achterkleinkind Mairaell. Een ontmoeting met een generatiesprong van drie, en met 92 jaar 8 maanden en 6 dagen verschil in leeftijd. De een op dat moment bijna drie weken op de wereld, met als belangrijkste ervaring: de bijna negen maanden in de buik van mama. De ander druk met haar laatste levensfase: overgave en eigenlijk afbouw om het leven los te laten.

Waarom heet dit stukje (RE)generatie?

Vanwege de dubbele betekenis! Het zijn twee generaties die elkaar ontmoeten en het staat voor het doorgeven van nieuw leven. Voor de beide ouders (en vooral mijzelf) een belangrijk moment. Het is speciaal om als kleindochter vol trots je eigen dochter te kunnen voorstellen aan je moeder, en in dit geval ook nog aan mijn oma. De voor-mijn-moeder-moeder die leven bracht op deze wereld. Het klinkt misschien sentimenteel maar een deel van mijn oma gaat verder in haar achterkleinkind. Al is het maar een klein deel van de bijzondere mix aan genen en invloeden die elk kind meekrijgt op deze wereld.

Daarnaast was de ontmoeting letterlijk: nieuw leven en einde leven die samen kwamen. Hoewel het een drukke bedoening was (met nog een tante en vriendin op bezoek) sliep Mairaell als voorbeeldige baby in de armen van mijn oma. Op een gegeven moment begon oma een kinderliedje te zingen. “Drie kleine kleutertjes”. Wat bijzonder dacht ik en ik probeerde met mijn trage telefoon dit moment vast te leggen. Net te laat! Of nee, eigenlijk precies op tijd. Na het liedje was het even stil en volgde ..

“nou meiske een goede toekomst hoor”

Een berusting in haar stem, wetende dat ze niet meer alles zal meemaken. Dat de wereld bevolkt gaat worden met mensen die zij niet meer zal kennen.

Het voelde als een zegening voor alles wat komen gaat. Een uitgesproken liefdevolle wens om door te geven.

Het was voor mij een ontroerend moment, een met een gouden randje. Het moment om mee te nemen in mijn hart, zodat ik deze later nog kan doorgeven – in woorden of simpelweg vanuit dezelfde liefdevolle toon.

De samenkomst voelde goed. Het was een zeer fijn gezicht om oma met haar twaalfde achterkleinkind te zien stralen. Alert en bij de tijd, genietend van het moment. Een waar oplaad moment in haar leven van nu, waarin steeds meer afhankelijkheid in sluipt. Waarin ze steeds meer fysieke kracht moet inleveren en waardoor ze telkens weer op de grens van haar kunnen stuit. Het is niet makkelijk om steeds minder te kunnen, om telkens je eigen grenzen te moeten verleggen.

En hoewel baby Mairaell in de komende jaren net zo zal worstelen in het ontdekken van haar grenzen. Zal het bij haar gaan om een (waarschijnlijke) opgaande lijn van mogelijkheden en natuurlijk zorg en steun van haar ouders, voorschoolse & schoolseinstellingen, en nog veel meer haar hierin begeleiden. Terwijl het voor hoogbejaarden een net zo’n lastige weg is die op hun manier net zoveel zorg en aandacht vragen in het begeleiden van deze laatste levensweg. Naast de noodzaak om zorg is de begeleiding en het bijstaan in het loslaten van het leven net zo belangrijk. Hoe dit te doen is voor ieder mens verschillend. Hier met deze woorden een trigger om even bij stil te staan.